Translate

zaterdag 1 september 2007

Drie keer per dag rijst, oftewel, waarom je nauwelijks fruit en groenten kunt eten.

Japan is niet alleen het land van de rijzende zon, maar ook rijst in de zon. Japanners lijken wel geobsedeerd door rijst. Rijst in driehoekjes met zeewier (heel lekker trouwens) bij het ontbijt, rijst in andere vorm bij de lunch, al dan niet met sushi en voor de verandering ’s avonds weer rijst. Nu is rijst best lekker, maar als je droogkokende, langkorrelige zilvervliesrijst gewend bent, smaakt de gepelde witte kleefrijst eigenlijk nergens meer naar. Maar probeer maar eens sushi te maken met mooie droge rijst, dat zal niet lukken. Ook een omelet vullen met zulke rijst is te mislukken gedoemd; met mes en vork wel te nuttigen, maar niet met de Japanse stokjes. Logisch dus, dat de rijst daar anders is qua uiterlijk en smaak dan bij ons – naar mijn idee minder lekker, maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak en waaraan je gewend bent. En aangezien men vaak zegt, dat er over smaak niet te twisten valt, zal ik het daar verder maar niet over hebben.

Met 127 miljoen Japanners op een relatief klein grondgebied, ontkom je er bijna niet aan, dat er overal rijstvelden zijn. Langs de snelwegen en spoorlijnen, midden in woonwijken, waar niet. Nee, niet midden in stadscentra, maar op plaatsen waar wij in woonwijken speelveldjes voor kinderen of plantsoentjes hebben, zie je in Japan rijstvelden. Het lijkt wel een obsessie, net als in Bretagne de hortensia’s een obsessie lijken, maar dat is weer een ander verhaal.

Waar rijst staat, staat niets anders, een open deur. En dat vond ik vervelend. Niet, omdat ik rijstvelden niet mooi zou vinden, integendeel, ze zijn van een prachtige kleur groen, die ik van geen andere plant ken. Maar ik zou het erg waarderen, als ze wat meer groenten en fruit zouden verbouwen, want daar had ik meer behoefte aan. Qua klimaat moeten allerlei soorten fruit er goed gedijen, daar twijfel ik niet aan. Nu trekken Japanners zich natuurlijk niets aan van wat ik liever zou willen en gelijk hebben ze, want ik ben er nu voor het eerst geweest, en misschien ga ik nog eens terug, maar dat zal zeker niet gauw en ook niet vaak zijn.
Waar op de velden rijst staat, staat, zoals gezegd, dus niets anders, maar waar in de maag rijst zit, is ook weinig plaats voor ander eten. Voor mijn gevoel heb ik bijna een groenten- en fruittekort opgelopen in twee weken Japan; soms een dag zonder fruit en weinig groenten, je zou er bijna scheurbuik van oplopen. Nou is dat natuurlijk ook wat overdreven, maar ik bedoel maar. Het was dan ook heerlijk na thuiskomst een koelkast vol vers fruit aan te treffen en weer gewoon met fruit te kunnen ontbijten.

Eigenlijk had ik wat dat betreft voor het begin van de reis meer vraagtekens gezet bij het verblijf in Rusland. Onze eerdere ervaringen in (voormalige) Oostbloklanden waren, dat je er heel weinig groenten en fruit kreeg. Nou is dat alweer een tijdje geleden, maar toch. In Moskou hebben we echter volop genoten van buffetten met vele soorten groente, gekookt, gebakken en rauw, dus geen klagen. Fruit was iets lastiger, dat wel. Dat werd echter weer ruimschoots goed gemaakt tijdens onze reis met de Transsiberië-expres. Op de grotere stations stonden vaak oude Russische vrouwen, precies zoals je ze op plaatjes en films ook wel ziet, met emmers aardbeien, frambozen of bosbessen. De aardbeien zien er in vergelijking met de onze niet uit, maar ze zijn veel lekkerder, ze smaken veel natuurlijker. Buiten dat waren er ook geregeld bananen en tomaten te koop, dus in Rusland had ik zeker niet het gevoel een vitaminegebrek op te lopen.

Ook in dit geval bleek, dat de dingen, die ik verwachtte tegen te komen, deels uitkwamen, maar dan net niet in het land, waar ik het verwachtte – en dat gaf eigenlijk de grootste cultuurschok, realiseer ik me.

(Iets anders, waarop ik me had ingesteld, dat het moeilijk te krijgen zou zijn, was koffie. In Rusland viel dat ook wel mee, al was het lastig koffie zonder suiker met een beetje melk te krijgen. Dat is daar kennelijk een onbekende combinatie, maar meestal ging het goed. Je kunt daar ook nog losse zakjes oploskoffie kopen in diverse soorten, erg handig. Deze luxe zal, naarmate de welvaart toeneemt, wel verdwijnen, vrees ik. Ik had dan ook niet zozeer mijn twijfels daarover ten opzichte van Rusland als wel bij Japan. Maar als er nu één land is, waar men dol is op koffie, is het Japan wel! In drankenautomaten, die werkelijk overal staan, ook gewoon zomaar op straat, zit niet alleen frisdrank en water en – bijv. in hotels – soms ook bier, maar meestal tref je er ook minstens 4 soorten koffie aan, in verschillende sterkten, met en zonder melk. Er zijn ook automaten met zowel koude als warme koffie, waarbij je dan kunt kiezen uit drie verschillende soorten: mokka, Kilimanjaro en Amerikaans, niet te geloven gewoon. En ontzettend lekker en goedkoop ook nog! Maar ook heel veel zaakjes, waar je koffie kunt drinken, vele Starbucks, dus koffie is geen probleem. Verder houden ze in Japan ook erg veel van chocola, dus wat dát betreft is het wel goed in Japan! Nu nog wat meer groenten en fruit; zou voor henzelf, denk ik, ook wel gezonder zijn!)

Ik was in Japan helemaal blij, dat ik Juice Plus+ gebruik, kreeg ik tenminste nog iets binnen. Nou ja, je loopt in twee weken natuurlijk niet echt een groot tekort op. But rather safe then sorrow!!!
Madzy van der Kooij.